ZNACZENIE OZNACZANIA STĘŻENIA HEMOGLOBINY GLIKOWANEJ W DIAGNOSTYCE CUKRZYCY

Stężenie hemoglobiny glikowanej (HbA1c) jest precyzyjnym wykładnikiem przewlekłej hiperglikemii korelującym z ryzykiem rozwoju powikłań cukrzycy. Parametr ten może być także przydatny w diagnostyce cukrzycy.
W 2009 r. ukazał się Raport Międzynarodowej Komisji Ekspertów dotyczący szczególnej roli, jaką może pełnić oznaczanie HbA1c w diagnostyce cukrzycy. Zgodnie z Raportem oznaczenie poziomu HbA1c może stanowić lepszą metodę w diagnostyce cukrzycy niż pomiary glikemii i badanie to powinno zastąpić oznaczanie glikemii.
Wg Raportu do postawienia rozpoznania cukrzycy wystarczy dwukrotne stwierdzenie stężenie HbA1c ≥ 6,5%.
U pacjentów z klasycznymi objawami cukrzycy, u których poziom glikemii przekracza 11,1 mmol/l (200 mg/dl) powtórne badanie HbA1c w celu potwierdzenia rozpoznania nie jest konieczne.
Prawdopodobnie najwyższe ryzyko wystąpienia cukrzycy występuje u osób z poziomem HbA1c mieszczącym się w przedziale od 6,0 do 6,4%. Dlatego też w tej grupie należy zastosować działania prewencyjne. Wg Raportu przedział ten nie powinien stanowić jednak bezwzględnej wartości progowej.
Ograniczeniem dla wykorzystania oznaczenia HbA1c w diagnostyce cukrzycy mogą być m.in. ciąża, występowanie hemoglobinopatii, niedokrwistość hemolityczna, dlatego też u niektórych pacjentów przydatne pozostają nadal metody stosowane do tej pory (glikemia na czczo, OGTT).

Diabetes Care 2009; 32: 1327– 1334
International Expert Committee Report on the Role of the A1C Assay in the Diagnosis of Diabetes.